زمزمه های تنهایی

فرزندان عزیزم:

به عنوان پدری مهربان و دلسوز بزرگترین وظیفه ام را نسبت به شما انجام میدهم و شما را که هرگز ندیده‌ام به وجود نمی‌آورم.

مدتی به آینده‌ی شما اندیشیدم و باورکنید پی تمام مشکلات را به تن مالیدم، اما در دنیایی که باید سالها شما را بپرورانم و از شما دفاع کنم تا از دست دیوان و ددان آسیبی نبینبد و آنگاه بیاموزمتان که خود دیو و دد باشید تا زان پس آسیب نبینید ، همان بهتر که تنها هزینه‌ی نگاهداری از شما تنها پول کاندوم (یا همان تابوت) باشد

+ نوشته شده در سه شنبه هفتم اسفند ۱۳۸۶ساعت توسط |